Sad Life

Kagabi, nakita ko na may post ang anak ko ng "Sad life". Kinausap ko sya kung para saan yun, sabi nya, wala lang daw, Grade 5 na ang panganay ko, sabi ko sa kanya bukas na kami mag-usap at gabi na para sa argumento.

Kanina, tinanong ko ulit sya kung para saan yung "Sad life" na post nya, sabi nya ulit, wala lang daw, sinabi ko sa kanya na nakikita yun ng mga pinsan nya, kamag anak at kaibigan na naka add sa facebook account nya, sa panahon ngayon, paniguradong iba na ang iniisip ng mga tao sa kung anong nangyayari sa kanya.

Ipinaliwanag ko sa kanya na ang "Sad Life" ay yung kailangan mong mangahoy para may pera ka kinabukasan, libutin ang buong Pasay maka hanap lang ng scrap na kahoy para maibenta sa mag ma-mais dun sa lugar namin, mag igib ng tubig sa mga kapit bahay, magbantay sa sugalan, manghingi ng pagkain sa mga kamag anak na halos patayin na kami sa pang ma-mata.

Ang Sad Life eh yung lumaki ka sa magulong lugar, na parang wala ng option kung hindi mag adik ka na lang din dahil yun ang lagi mong nakikita, rambol, riot, saksakan at patayan ay regular lang na buhay na umiikot sa kinalakihang kong lugar noon, Yun ang Sad Life.

Sad life na kailangan mong lumaban dahil kung hindi ay magiging pagkain ka ng mas malalakas at mas matatapang sa iyo. 

Grade 4 ako, nilalakad ko ang M. Dela Cruz hangang Rotonda sa Edsa, lakad ha.

Nagtitinda ako ng mais sa palengke ng Pasay sa umaga, bukod pa sa pagluluto ng mais sa gabi. Sa hapon naman, ay nagtitinda ako ng kakanin sa Makati para may extra pa akong pera.

Natuto akong magsugal, mag inom at mag adik. Dahil ang tingin ko noon ay wala ng choice kung hndi sumabay na lang sa agos ng tubig sa paligid ko.

Yun ang Sad life. 

Nagsisikap kaming mag asawa na pag aralin sya sa magandang eskwela, hindi lang basta maganda, kundi pribadong eskwela, may masarap na baong pagkain bukod pa sa pera. Hindi nahuhuli sa bayad sa matrikula.

Nakakakain ng masarap, may bahay nasisilungan, may Tv na pinapanooran hindi katulad ko noon na nakikinood lang, May internet at may computer na hindi na kailangang pumunta sa mga internet cafe.

Nakakatuwa nga ding isipin kapag sinasabi ng mayayaman na kaya nilang mabuhay sa hirap. 

Nakapag ulam na kaya sila ng sitsirya? Yung tag pi-pisong sitsirya na iuulam mo sa kanin?

Hindi kami mayaman, pero nabubuhay kami ng sapat at hindi nagugutom, Oo, madalas kinakapos na alam naman nating normal lang, pero namumuhay kami ng marangal at hindi nanghihingi. 

Hindi namin niyayakap ang mga bagay na hindi naman namin kayang yakapin. Kuntento kami sa bagay na meron kami.

Alam kong isa lamang yun sa mga “Wala lang” post ng anak ko. Gusto kong magalit at the same time ay maiyak, ewan ko, emosyon siguro. Bilang Ama na alam mong ginagawa mo ang lahat para sa pamilya mo.

Naisip ko din na pabata ng pabata ang mga insidente ng pagiging Emo ng kabataan that leads to something else. Kailan pala ng atensyon ng bata, pero hindi napapansin ng magulang kaya nauuwi sa pag re-rebelde. 

Mahal na mahal ko ang anak ko, at sana ay balang araw, ay maging responsible syang tao, na may moral at tibay nang dibdib na harapin ang bawat pagsubok na madadaanan nya sa kwentong tinatawag na buhay.

Turuan natin ang mga anak natin ng wastong pag gamit ng social media, dahil ang bawat post nila dito ay maaaring ma mis-interpret ng iba.

Maaari ding magamit ng iba sa pan sarili nilang interes, maaaring maging mabuti at maaari ding ikasama.

Sabi nga nila “Think, before you click”

Mahal na mahal ka namin anak, kayo ng kapatid mo.